معارف مثنوی اردو شرح مثنوی مولانا روم |
س کتاب ک |
 |
آہ شد آں آفتابِ حق غروب رفت از ما آہِ آں مردِ غیوب چوں ز سوزِ عشق آں بریاں شدہ جانِ عاشق آں زماں عریاں شدہ جانِ او چو خنجرِ عشقش بدید پا بجولاں جانبِ مقتل دوید خنجرش چو سوئے خود راغب بدید سر نہادن آں زماں واجب بدید حیف کہ از ما رمیدہ آں غزال کرد رحلت سوئے بستانِ وصال شانژدہ سالہ رفاقت کردہ ام حسنِ شانِ قربِ او من دیدہ ام گرچہ بودم سالہا ہمراہِ او خدمتش کردم نہ خاطر خواہِ او نالہائے دردِ ہجراں می کشم خونِ دل خونِ جگر را می خورم چوں دلت را بود نسبت چشتیہ ہست در خاکِ تو قوتِ برقیہ بر مزارش فیضِ ربّانی بُوَد نسبتِ آں شیخِ نورانی بود چوں کہ نسبت چشتیہ دارد ز نور بوئے عشق از مرقدش آمد ظہور اے کہ تو چاکِ گریباں آمدی آیتِ کبریٰ ز جاناں آمدی چشمِ گریاں سینہ بریاں آمدی از برائے درسِ عرفاں آمدی از فراقت تلخ شد ایامِ ما دور شد از جانِ ما آرامِ ما از وفورِ غم بروں آید فغاں نالۂ عشقم رود تا آسماں لطفِ تو چوں یاد می آید مرا بوئے تو جانم بجوید در سرا حیف کہ آں شَیرِ حق از ما برفت در بیابانِ عدم خود را نہفت کرد ما را از غمِ فرقت یتیم رفت خود فی بابِ جنّٰتِ النعیم حضرت والا قدس سرہٗ العزیز کی تاریخِ وفات بھی داخل فی باب جنّت النعیم ہے۔۱۳۸۳ھ