معارف مثنوی اردو شرح مثنوی مولانا روم |
س کتاب ک |
 |
عشقِ مولیٰ در دلِ تو یافتم جانِ صد مجنوں بجانت یافتم دیدۂ تو دیدہ تو بانی می کند شرحِ غم را بے زبانی می کند دیدۂ تو جانِ ما مجنوں کند دردِ دل را تیز و ہم پُر خوں کند دیدم اندر دیدۂ تو صد جہاں بلکہ دیدم نورِ آں ربِّ جہاں در بیانِ عشق تو اے شاہِ جاں ہمچو صد لیلیٰ و صد مجنوں نہاں بے خبر غافل ز خورشیدِ دلت عارفاں دانند قدر و منزلت عشقِ حق از ہر بنِ مویت چکد طالباں را عاشقِ حق می کند گر نشیند نزدِ تو افسردہ دل می شود از گرمیٔ تو زندہ دل یاد می آید مرا چوں صحبتش قلب مضطر می شود از فرقتش جانِ مضطر گشتہ از سودائے او کے رسد ایں جانِ من در کوئے او مرحبا نغماتِ احمد نیم شب می رساند طالباں را فیضِ رب اے کہ تو نورِ ضیائے ذوالجلال از تو جانِ طالبان یابد کمال جانِ اخترؔ حضرتِ احمد چو دید از مسرت خویش را صد جاں بدید ما و تو بودیم اے جاں ہموطن ما و تو بودیم یک جاں در دوتن از قضا لیکن شدم دور از وطن از قضا بودی تو تنہا در وطن روزِ محشر اے خدا ہمراہ دار جانِ ما با جملہ ایں ابرار دار