یہ دنیا آئینہ خانہ ہے اس حسن منور کا
جدھر بھی کی نظر ہم نے وہ صورت رو برو پائی
چلا ہی جارہا ہے گرتا پڑتا اس کی منزل تک
جہاں سے جس نے جس حالت میں اس دلبر کی بو پائی
یہ کس کے عشق کا سودا ترے سر میں سمایا ہے
کہ رسوائی تری اعجازؔ ہم نے کو بہ کو پائی
٭٭٭٭٭
حمد باری تعالیٰ
قادرا! قدرت تو داری ہر چہ خواہی آں کنی
مردہ را تو جاں بہ بخشی زندہ را بے جاں کنی
گہ گدارا ملک بخشی گہ کنی شہ راگدا
از برائے نیم نانے در بدر حیراں کنی
آسماں رابے ستوں برپا تو کردی اے حکیم
ابر را بہر تراوت بر زمیں گریاں کنی
گاہ یونس را دہی اندر شکم ماہی مکاں
گاہ یوسف را زکنعاں چاہ در زنداں کنی
از نگاہ لطف بخشی بر دوعالم را ثبات
باز چوں خواہی ہمہ را برہم وویراں کنی
گر گلستاں را بخواہی وحشتِ صحرا دہی
وربیاباں را بخواہی جنتِ رضواں کنی
گہ ہمہ سوزی تو گلشن رابآتش در خزاں
گہ گل وگلزار را تو سنبل وریحاں کنی
تو دہی یک قطرۂ مہمل را صورت چوں پری
رُو پری را چوں تو خواہی لعنت شیطاں کنی
آں یکے بہر خلافت می کنی تو انتخاب
واں دگر گردن بطوقِ لعنت وعصیاں کنی
آں یکے را بولہب کردی تو ازقہر وغضب
واں دگر از لطف خود تو مصدرِ ایماں کنی
بندات اعجازؔ را توفیق دادی بہر حمد
آرے آرے فضل تو بر پیکر عصیاں کنی
٭٭٭٭٭
۱۹۷۷ء میں جب مدرسہ وصیۃ العلوم الہ آبادسے حضرت مولانا محمد حنیف صاحب مدرسہ ریاض العلوم گورینی اور مولانا قمر الزماں صاحب و مولانا عمار الحسن صاحب مدرسہ بیت المعارف منتقل ہوگئے تو حضرت مولاناعملاً صدر مدرس ہوکروہاں تشریف لے گئے اور ان کی درس و تدریس کا وہاں خاص طور پر چرچا ہوا ۔آپ وہاں چار سال تک رہے، اس دوران
