مسیح موعود مہدی وقت فارسی اصل وحارث آمد
نہ از عراق ست ونے زایران نہ ازحجاز آنچنانکہ دانی
نہ مادرے وی بتول ومریم نہ منزل او دمشق شامی
تفرج روضتہ الصفاکن کہ حال النقو انجوانی
زنسل چنگیز خان سفاک کا صل اوشد چینی
اگرچہ شد قادیانش مسکن زکید ہاگشتہ کادیانی
بقول وے قادیان گورداسپور جائے یزیدیاں شد
ہم اورئیس یزید طبعاں ازیں سخن درعجب نمائی
چو قادیانش دمشق گردد رئیس آنجا یزید باشد
نہ آن یزیدی کہ فاسقے بوویل بالحاد وکفربانی
گہے مثیل مسیح گردہ بغربت زعجزو اکسارس
نشان مہدی گہے فرازد سیاستش مہر حکمرانی
ہمہ بہ تحریر اوبیابی ہر آنچہ گفتم اگر بجوئی
مبالغہ نیست درکلامم کہ آمدہ رستم شاعرانی
زنیچری علیگڑی خواندہ حرف مرگ وصلیب عیسیٰ
بر قصہ تجدید دین شد ست ابلہے چساں بانی مبانی
الاّکہ مغرور گشتہ برحیات ہشتاد سالہ خویش
مرحرثت از عذاب نبود ہزارہا سالہ زندگانی
رسول ومرسل مسیح ومہدی نبی بقہا بخود گرینی
ہم از مخالف ہم از موافق ہزارہا نقدمی ستانی
ہنوز برہان تست ناقص یکی نشانہ سہ صد براہیں
بہ ہند بال وپرت شکستہ حمامہ سوئے عرب پرانی
توئی کہ گفتی جلال عیسیٰ نزول خواہد نمود آخر
بطور ظل آمدی زاکنوں گہ ازوے افضل گہے ہمانی
شکستہایت بفتح روشن بودز بوضیح تو مبرہن
شد است اوہام برتو غالب کہ نیچری صاحب نشانی
تراست انکار روز محشر بپا اذا الشمس کوّرت خواں
چگوزتا ویلہایش کردے پی مریداں بخوش بیانی
ببیں چسپاں مذہب سلف راعیاں بہ زلزال رد نمودی
قولہ ماتولی آمد زخالق از بہرچوں تو جانی
مباش بیباک دراہ دیں چنیں تلون مکن چو جزما
متاع دنیائے دوں نیر زد جوسی بآن عیش جاودانی
نزول رحمت بدل زخواندن درود برمصطفیٰ دانش
زسجدہ وحمد حق بہ سعدی ست سربلندی وترزبانی
تمت!
۱۱؍رمضان ۱۳۱۴ھ، مطابق۱۳؍فروری ۱۸۹۷ء
تبصرہ!
اعوذ باﷲ من الشیطان الرجیم … بسم اﷲ الرحمن الرحیم
ویوم القیمۃ تری الذین کذبوا علیٰ اﷲ وجوہہم مسودہ
یک قاطع نسل ویک مسیحائے زماں
یک مہتر لال بیگیاں دوراں
افتد چوگذر بہ قادیانت گاہے
ایں خانہ تمام آفتابست بخواں
